Dźwierzuty (Menzelsgut) to jedna z najstarszych miejscowości w powiecie szczycieńskim. Jej dokumenty lokacyjne pochodzą z końca XIV wieku. Około 1374r. Wielki Mistrz Zakonu Krzyżackiego podarował okoliczną ziemię rycerzowi Menzlowi von Wildenau, który zbudował tu zamek obronny. W XVII wieku wieś zyskała uprawnienia organizowania jarmarków, a w XVIII wieku miał tu swoją siedzibę Urząd Skarbowy. Do zabytków Dźwierzut należy Neogotycki kościół katolicki pod wezwaniem Przenajświętszej Trójcy. Zachowane w nim zostało oryginalne wyposażenie, z ołtarzem głównym z figurami aniołów, dwoma ołtarzami bocznymi, amboną, konfesjonałami i ławkami. Neogotyckie są również witraże. W miejscowości znajduje się także jeden z najlepiej zachowanych cmentarzy ewangelickich na terenie Mazur. Stary cmentarz położony jest przy kościele ewangelickim, z północnej jego strony. Zachowały się tu żeliwne i kute stalowe krzyże nagrobne, żeliwne ogrodzenia kwater oraz unikatowe zdobione tablice z czarnej masy szklanej.
Zabytkowy kościół ewangelicki w Dźwierzutach sięga swoją historią XIV wieku. Wybudowany został na planie prostokąta w stylu późnogotyckim. Wieża na rzucie kwadratu murowana jest z gotyckiej cegły, posiada trzy kondygnacje i wzmocniona została skarpami w narożnikach. Kościół został przebudowany po pożarze w 1691 roku a jego charakter uzyskał dodatkowe elementy typowe dla baroku. Na przykład barokowe jest zamknięcie wieży szczytem. Wnętrze kościoła zachowało oryginalne ewangelickie wyposażenie. Ołtarz pochodzi z 1599 roku i w środkowej kondygnacji zawiera rzeźbiona wizję „Ukrzyżowania”. W skrzydłach bocznych ołtarza znajdują się portrety Lutra i Melanchtona. Ambona świątyni powstała w 1675 roku. Na ścianie prezbiterium znajduje się tablica pamiątkowa poświęcona Juliusowi von Quiesa (dawny właściciel Małszewka), który zginął w Kamerunie. W szczycie prezbiterium znajduje się chorągiewka metalowa z datą 1695. W oknach znajdują się ufundowane przez parafian witraże. W pierwsze organy kościół został wyposażony około roku 1750 i zbudował je organmistrz Christoph Heinrich Obuch. Niestety ten instrument nie zachował się.